Prolog

Polska, Poznań 2002

- Jesteś pewna że to bezpieczne? - Dopytywałam się, gdy Emily szykowała kolejne rzeczy na stole.
- Tak. - Krótko urywając rozmowę stwierdziła zapalając świeczki i zasuwając rolety.
- Ale na pewno? Nic nam się nie stanie? - Ja nadal nie byłam pewna.
- Hej. - Dziewczyna odwróciła się chwytając mnie mocno za nadgarstek i patrząc mi przenikliwie w oczy. - Ufasz mi Rose? Wszystko jest dobrze. Zamknij drzwi.
- Tak... - Powiedziałam, gdy Em puściła moją rękę. Obserwując co wyprawia moja przyjaciółka jak kazała zamknęłam drzwi i przekręciłam kluczyk aby rodzice nic nie widzieli. Zresztą, ja też nie chciałam. To był chyba zły pomysł.
Emily jak w transie czytała ze starej księgi polecenia wykonując wszystko po kolei. Dla mnie było to zbyt podejrzane, ale jednak Em namówiła mnie. 
Musiałam się zgodzić. Często się przeprowadzaliśmy, a byłam samotna. Emily byłą jedyną osobą która się mną interesowała.
- Choć tu Rose. - Gestem ręki nadal nie odrywając wzroku książki Emily przywołała mnie. - Cicho i spokojnie. Rób to co pokażę ci palcem w tekście.
- Ja Rose Wendern, dwunastoletnia dziewczyna składam przysięgę... - Wymówiłam głośno i wyraźnie jak wskazano i przeszłam do kolejnej linijki tekstu. Kurczę... Zamarłam, tekst jasno głosił że mam wziąć srebrny sztylet i przeciąć skórę na nadgarstku aż do krwi. - Eh, Em nie mamy sztyletu. - Powiedziałam udając smutną choć w rzeczywistości byłam zadowolona że nie muszę się kaleczyć. 
- Mam, z zabytków rodzinnych. - Dumnie wyszeptała wpychając mi w zamkniętą dłoń coś ostrego. Było jednak zbyt ciemno. - Podnieś ręce i czytaj dalej.
- Daję obietnicę więzi i wiecznej prawdziwej przyjaźni z obecną tu Emily Kliger. - Mocno  zamykając powieki dotknęłam delikatnej skóry ostrzem i przejechałam po niej tworząc czerwoną i bolesną linię - Nigdy jej nie opuszczę i zdradzę. A przysięgę tę uwiecznimy krwią.
- Ja Emily Kliger, dwunastoletnia dziewczyna składam przysięgę. Daję obietnicę więzi i wiecznej prawdziwej przyjaźni z obecną tu Rose Wendern. Nigdy jej nie opuszczę i nie zdradzę. A przysięgę tę uwiecznimy krwią. - Pewnie i głośno cytowała księgę. Równie przekonanie przecięła naskórek ciała.
- Złamanie obietnicy będzie gorsze niż jakakolwiek śmierć, a przywiązanie dłuższe niż jakiekolwiek życie. - Razem powiedziałyśmy chwytając swoje dłonie w górze. Emily jako bardziej odważna obróciła mój zakrwawiony nadgarstek w górę a swój w dół. Potem mocno je przycisnęła i potarła parę razy w kilka kierunków. 
Gdy już puściła krew z jej ręki jakby przestała ciec. Jednak moja rana została podrażniona. Krew ciurkiem zaczęła lecieć robiąc kałużę na stolę, a później nawet na posłodzę. Ból z kończyny przeniósł się na całe ciało, ale aby nie robić Em przykrości nie dałam poznać tego po sobie i tylko zacisnęłam zębami wargę. Emily dziwnie nie zdziwiona całym wydarzeniem ścierką wziętą z kąta wytarła krew. Następnie zabrała ze stołu dwa medaliony połączone w całość. Skrzydła anioła. Mily przełamała je i zawiązała na sznurkach. Jedną część założyła sobie,a drugą mi na szyję. Choć po kilku chwilach z krwią było lepiej narobił się ból w klatce piersiowej. Ciężko oddychając jakby z kulką w gardle potarłam naszyjnik. Miałam dziwne wrażenie że mój był jakby jaśniejszy. Był imitacją skrzydeł białego gołębia, Emily na początku też, jednak z czasem naszyjnik przyjaciółki ściemniał do koloru kruka czy wrony.
- Naszyjniki zostały skropione świecami, łzami, płynem różanym i naszą krwią. Połączenie to jest tak wieczne jak i niebezpieczne jej złamanie. Śmierć to przy tym pikuś. - Srogo wyszeptała w moją stronę stojąc w cieniu. 
- Ta. Tak... - Strachliwie odpowiedziałam gdy ona obserwowała mnie.
- No, ale nam to nie grozi. W końcu jesteśmy przyjaciółkami na wieki. - Już swoim normalnym, ciepłym i przyjacielskim głosem powiedziała Em. - Chyba że się mylę Rose? - Jej nastawienie jednak szybko pękło i zaczęła przyglądać mi się badawczo gdy nastała cisza. Miałam pustkę w głowię.
- Tak! Przyjaciółki na wieczność. - Stwierdziłam i zaczęłyśmy sprzątać nucąc beztrosko. Jednak słowa ta nie były pewne...

Poznań 2004

- Nie możecie mi tego zrobić! A Emily?! - Krzyczałam do rodziców gdy oni już pchali mnie do samochodu
- Przecież wiesz, że musi złotko. Możesz z nią rozmawiać przez telefon, zresztą wszędzie znajdziesz przyjaciół. - Mama nie ugięcie ciągnęła.
- Ale nie takich jak ona! Jak mogliście mnie okłamać z tym pakowaniem?! - Oburzyłam się.
- Inaczej nie zgodziłabyś się na przeprowadzkę. A to dla naszego dobra. - Zapewniał mnie ojciec.
- Dla waszego! - Krzyknęłam, ale rodzice wepchnęli mnie już do samochodu i zamknęli drzwi. Pochmurnie i smutno spojrzałam w szybę auta. Emily idzie!
- Emily! Emily! - Wrzeszczałam aby dziewczyna do mnie podbiegła. Choć drzwi były zamknięte otworzyłam okno aby mnie usłyszała.
- Co się dzieje? Czemu wszędzie są walizki? - Zdezorientowana zapytała.
- Przeprowadzam się. Rodzice mi kazali się spakować. Nie chcę cię opuszczać ale... - Ze łzami w oczach mówiłam patrząc jak w mojej przyjaciółce coś się dzieję. Jednak dalej nie mogłam mówić, ze względu na zamykającą się szybę i minę Emily. W ostatnich sekundach wyciągnęłam do niej rękę. Ona pochmurnie chwyciła mnie, ale co dziwne nie chciała mnie puścić. 
- Emily puść! - Błagałam widząc jak szyba jest już kilka milimetrów od mojej skóry.
- Nie miałaś mnie opuścić. Nie miałaś. - Ze złością mówiła i patrzyła jak otwór okienny kaleczył moją rękę. Krew zaczęła lecieć, a ja ostatkami sił wyrwałam rękę. Rodzice zajęci sobą nawet nie zauważyli.
Ze strachem patrzyłam jak w ruchu mijałam Emily. Widziałam jak burzy się w niej pewien mur. Mur szczęścia, spokoju i dobroci. Szybko wzięłam kartkę i napisałam na niej flamastrem "wrócę". Myślałam że to pomoże ale dziewczyna nadal stała jak wryta z zaciśniętymi pięściami i morderczym wzrokiem odprowadzając wóz. Byliśmy już daleko, ale poczułam impuls aby się odwrócić. Em stała na środku pustej jezdni przenikliwe patrząc mi w oczy.
- Złamanie obietnicy będzie gorsze niż jakakolwiek śmierć. - Choć nigdy nie czytałam z ruchu ust teraz dziwnie mi to wyszło, niestety. Przerażona wróciłam na normalną pozycję i wtuliłam się w materiał siedzenia. Próbowałam w emocjach znaleźć ukojenie, ale czułam tylko ból i jedno zdanie. "Złamanie obietnicy będzie gorsze niż jakakolwiek śmierć."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Kilka info:
- 1 rozdział pojawi się blisko 10 kwietnia
- spam umieszczajcie w odpowiednich miejscach, inaczej będzie usuwany i ignorowany
- proszę o opinię co do prologu